Цветан Димов е роден на 5 март 1910 година во Скопје, во сиромашно земјоделско семејство. Од млад се истакнал во синдикалното движење, а во 1933 година станал член на Комунистичката партија на Југославија. Неговиот дом во Чаир често бил користен за комунистички состаноци, а тој самиот бил активен во организирањето на штрајкови и работнички движења. Поради здравствената состојба не му било дозволено да учествува во Шпанската граѓанска војна, но останал посветен на револуционерната борба во Македонија.
Во периодот од 1936 до 1940 година, Димов предводел неколку значајни штрајкови, меѓу кои и големиот штрајк на металците во Скопје. Бил активен во „Народна помош“ и работел на поддршка на илегалната комунистичка мрежа. По окупацијата на Југославија во 1941 година, тој учествувал во подготовките за вооруженото востание и формирањето на Првиот партизански одред на Скопје. И покрај континуираните полициски потери, Димов останал во илегала и помагал во криењето и организирањето на борците.
Во летото 1942 година, бугарската полиција го уапсила и подложила на жестока тортура, но тој не оддавал никакви информации. На 9 јули 1942 година бил убиен, откако бил фрлен од прозорецот на полициската управа. По војната, на 29 јули 1945 година, со указ на Претседателството на АВНОЈ, бил прогласен за народен херој на Југославија, оставајќи значајно револуционерно наследство во македонската историја.
