Димче Хаџи-Поповски е роден во 1921 година во селото Буф, Леринско, а од 1924 година живеел во Битола, каде го завршил основното образование. Поради сиромаштијата бил принуден рано да се вработи како помошник во трговски дуќани и, според некои извори, како адвокатски писар. Како млад станал член на Комунистичката партија на Југославија и се вклучил во активностите на напредната младинска организација. Во 1941 година бил мобилизиран во бугарската војска, каде бил изложен на постојани малтретирања поради неговите политички убедувања.
Во април 1942 година, за време на отсуство од војска, Димче решил да не се враќа назад во Јамбол и организирано дезертирал со двајца другари. Со помош на свои врски од Битола, меѓу кои бил и неговиот брат Лазо и борецот Кочо Десано, успеале да стигнат до партизанскиот одред. По добивањето оружје и приклучувањето во одредот, Димче веднаш се ангажирал во обуката на борците за ракување со оружје, користејќи го своето воено знаење од службата во бугарската армија.
На 3 мај 1942 година, во вооружен судир со бугарската фашистичка војска кај селото Ореово, Димче загинал во нерамноправна борба. Иако бил облечен во бугарска униформа, се борел на страната на македонските партизани, давајќи го животот за слободата на својот народ. Неговата храброст и жртва останале пример за безрезервна посветеност на револуционерната борба.
