Гајо Петровиќ (1927-1993) беше марксистички хуманист и еден од водечките теоретичари на Праксис школата во поранешна Југославија. Тој беше единствениот уредник на списанието „Праксис“ од неговото основање до згаснувањето. Филозофските студии ги започнал на Универзитетот во Загреб, а дел од образованието го поминал во СССР, каде што се соочил со репресијата врз филозофската мисла за време на сталинизмот. По враќањето, ги завршил студиите и предавал на Филозофскиот факултет во Загреб до пензионирањето.
Во 1950-тите Петровиќ станал еден од најгласните критичари на сталинистичката филозофија, а во 1960-тите неговите ставови се развиле во правец на марксистички хуманизам, инспириран од раниот Маркс. Иако оваа ориентација првично се совпаѓала со самоуправниот социјализам на Тито, критичките ставови на Петровиќ и Праксис школата довеле до судири со власта. Во 1968 година ја поддржал студентското бунтовно движење, по што бил исклучен од Сојузот на комунистите. Неговата филозофија се спротивставувала на дијалектичкиот материјализам, нагласувајќи дека Марксовата мисла е „мислење на револуцијата“, насочено кон трансформација на нехуманиот свет.
Петровиќ беше автор на 14 книги и бројни статии, кои обработуваат теми од емпиристичка филозофија до марксизам и револуција. Негови позначајни дела се „Филозофијата и марксизмот“, „Можноста на човекот“, „Филозофијата и револуцијата“ и „Маркс и марксистите“. Неговите идеи остануваат важен дел од критичката мисла во Југославија и пошироко.
