Лазо Филипов Колевски – Лавски е роден во 1918 година во село Мрзен, Кавадаречко. Рано останал без мајка, поради што со татко му се преселил во Прилеп, каде што го завршил основното образование. Потоа кратко живеел во Градско и работел како чирак во пекара, а во Велес дошол во контакт со револуционерите. Во 1937 година заминал како печалбар во Белград, каде што се вклучил во синдикалното движење и станал член на Комунистичката партија, запознавајќи се со Кузман Јосифовски-Питу и другите македонски студенти.
По враќањето во Прилеп, активно учествувал во работничките синдикати и Илинденските демонстрации во 1940 година, по што бил уапсен и мачен од полицијата, но не предал никого. Со почетокот на бугарската окупација, бил дел од месниот воен штаб на КПЈ, а неговиот дом служел како складиште за оружје. Во септември 1941 година, при акцијата кај Богомилскиот тунел, бил првиот што пукал во бугарскиот стражар. Станал заменик командант на партизанскиот одред „Гоце Делчев“ и по неговото растурање продолжил да работи на формирање нов одред, организирајќи доброволци во околните села.
На 2 март 1942 година, при враќање од Кавадарци, заедно со Борка Талески, паднал во заседа на бугарската полиција кај месноста Чашка, по претходно предавство. Иако биле вооружени, загинале без да успеат да дадат отпор. Според полициските извештаи, убиени биле од бугарски полицајци по наредба на кметот на селото Царевиќ. За својата храброст, Лазо Филипов – Лавски е прогласен за народен херој на Југославија на 11 октомври 1953 година.
