Блажо Тодоровски е роден на 13 април 1902 година во селото Ресава кај Кавадарци, во сиромашно семејство. Уште како дете останал без мајка и морал да работи за да преживее, чувајќи стока и аргатувајќи по селата, особено во Кавадарци. Таму стапил во контакт со комунистичкото движење и започнал да се вклучува во политичките активности, првпат агитирајќи за опозицијата на изборите во 1938 година.
По окупацијата на Македонија во 1941 година, Блажо се приклучил на Комунистичката партија и активно учествувал во организирање и поддршка на народноослободителното движење. Соработувал со локалните комунисти, собирал оружје и агитирал низ тиквешките села за приклучување кон партизаните. Неговиот дом и село станале важни пунктови за сместување и згрижување на ранети борци, што довело до тоа да замине во илегала откако бугарската полиција открила неколку од тие засолништа.
Во април 1943 година, Блажо се приклучил на партизанските сили и станал заменик-командант на Тиквешкиот НОПО „Добри Даскалов“. Се истакнал како храбар и пожртвуван борец, нарекуван „чичко Блажо“ од соборците. На 16 јуни 1943 година, бил смртно ранет во обид да овозможи пробој на својот одред кај местото Ножот. По неколку дена борба со раните, починал, а на 11 октомври 1953 година бил прогласен за народен херој на Југославија.
