Анастас „Ташко“ Караџа е роден на 14 април 1914 година во селото Д’мбени, Костурско, во работничко семејство. Рано се вклучил во политичката борба, станувајќи член на ОКНЕ во 1929 година. Поради своите револуционерни активности бил исклучен од Земјоделското училиште во Лерин, но продолжил со самообразование и активно учество во организирање на младина и ширење на македонската национална идеја. Уапсен бил првпат во 1931 година, осуден и протеран во Лариса, каде се здобил со длабоко разбирање за работничката борба.
По враќањето, Караџа ја интензивирал својата дејност во Костурско како член на КПГ. Организирал партиски ќелии, ширел литература и го користел печатот за пропагирање на идеите. Особено значајна била неговата соработка со Лазо Трповски од 1934 година, со кого заедно патувале и ги координирале активностите. Но, со доаѓањето на Метаксовата диктатура во 1936 година, ситуацијата за Македонците во Егејска Македонија се влошила драматично. Ташко бил уапсен и измачуван во повеќе градови, по што бил испратен во логори на Ајос Ефстратиос и Акронафплија.
По германската окупација на Грција во 1941 година, Караџа бил ослободен од затвор, но веднаш се вклучил во антифашистичката борба. Дејствувал во Атина и Катерини, каде организирал младински и партизански редови на ЕЛАС. Неговата активност ја проширил и во Солун, каде работел со младите и студентите во формирањето на отпорот. Меѓутоа, во април 1942 година бил предаден на Гестапо и брутално мачен, но не ја издал мрежата на отпорот.
И покрај страдањата, Ташко Караџа останал верен на своите идеали. На 23 мај 1942 година бил стрелан во Солун, одбивајќи да му бидат врзани очите пред смртта. Неговата жртва оставила длабок траг во меморијата на македонскиот и грчкиот народ, кој го славел како херој на отпорот. Песните и сеќавањата за него го претвориле во симбол на достоинство, храброст и пожртвуваност за слободата.
