Арсо Пандурски е роден на 11 јули 1912 година во селото Бучино, Пиринска Македонија. Уште од ученички денови во гимназијата во Горно Џумаја, тој бил активен во работничкото младинско движење и организирал синдикални активности. Во текот на 1930-тите години, тој бил дел од работничките организации и се истакнал со учество во штрајкови, а подоцна се запишал на високи студии во Бугарија, каде што се приклучил на комунистичкото движење.
Во периодот од 1938 до 1942 година, Пандурски бил близок соработник на Никола Вапцаров и Македонскиот литературен кружок во Софија, а воедно станал технички соработник на Централната воена комисија на Бугарската работничка партија (комунисти). По неговото апсење во 1942 година, при транспортот до Горна Џумаја, тој успеал да избега и се приклучил кон партизаните, каде што станал важен воен организатор и добил две смртни казни во негово отсуство.
Како истакнат партизански командант, Пандурски раководел со Воениот оддел на Окружниот комитет на БКП во Горна Џумаја и бил заменик-командант на востаничката зона. Неговата главна цел била поврзување со партизаните во Вардарска Македонија. Тој загинал во борба против бугарската војска и полиција на 29 јануари 1944 година во близина на селото Лисија, Горноџумајско.
