Пабло Пикасо бил шпански сликар, скулптор и еден од највлијателните уметници на 20 век. Познат по ко-основачот на кубистичкото движење и по неговите револуционерни дела како што се Les Demoiselles d’Avignon и Guernica, Пикасо ја револуционизира модерната уметност преку неговото постојано реинвенција на стилот и формата. Но, надвор од платното, Пикасо беше и длабоко политичка фигура – особено во неговите подоцнежни години.
Посветен комунист, Пикасо се приклучил на Француската комунистичка партија во 1944 година, за време на последните фази на Втората светска војна. Неговата одлука не беше само симболична; тоа беше израз на неговото долгогодишно противење на фашизмот и војната. Неговата најпозната политичка слика, Герника (1937), беше силна осуда на бомбардирањето на баскиски град за време на Шпанската граѓанска војна и стана траен симбол на антифашистичкиот отпор.
Иако неговото богатство и начин на живот понекогаш предизвикуваа критики од партиските тврдоглави, Пикасо остана лојален на комунистичките идеали, редовно поддржувајќи ги левичарските каузи и движења. Присуствувал на мировни конгреси, потпишувал петиции и донирал уметност за собирање средства за различни борби, вклучително и антиколонијални движења и работнички права.
Пабло Пикасо исто така го има направено постерот за легендарниот партизански филм „Битката на Неретва“ а единствено негово барање за исплата било да му се набават 12 шишиња вино од Југославија.
Пикасо еднаш рекол: „Јас сум комунист и моите слики се комунистички дела“. Иако таа изјава беше повеќе поетска отколку буквална, таа зборуваше за начинот на кој неговите политички убедувања го вдадоа неговиот светоглед и креативен израз. За Пикасо, уметноста никогаш не била одвоена од животот – и животот никогаш не бил одделен од борбата за правда.
