Славјанка Влахчева е првата современа медицинска сестра во Македонија и основач на првото медицинско училиште во земјата. Родена во Штип во 1900 година, своето образование го продолжила во Белград, каде што станала првата Македонка со официјална квалификација како медицинска сестра. По враќањето во Македонија, работела во маларичната станица во Штип, а потоа во Антитуберкулозниот диспанзер во Скопје. Нејзината посветеност кон здравствената заштита довела до воведување на патронажната служба и спроведување на БСЖ вакцинацијата, што значително придонело за здравјето на населението.
Во текот на Втората светска војна, иако не била партиски поврзана, активно помагала во обезбедувањето на санитетски материјали за партизаните. При ослободувањето на Скопје, се приклучила на Четиринаесеттата Народноослободителна ударна бригада „Димитар Влахов“, каде што, додека им помагала на ранетите, и самата била повредена. По војната, добила задача од Министерството за народно здравје да отвори училиште за медицински сестри во Скопје, кое го основала во 1945 година и станала негов прв директор. Подоцна, во 1947 година, ја предводела иницијативата за ширење на мрежата на медицински училишта низ Македонија, вклучувајќи училишта за акушерки, забни техничари, аптекарски помошници и санитарни техничари.
Во 1950 година, како началник на одделението за борба против туберкулозата, учествувала во основањето на клиники и специјализирани болници во Охрид и Битола. За нејзината исклучителна хуманост, на предлог на Црвениот Крст на Југославија, била меѓу петте Македонки што ја добиле престижната меѓународна награда „Флоренс Најтингел“. Како признание за нејзиниот животен придонес, Здружението на медицински сестри, техничари и акушерки на Македонија го носи нејзиното име, чест што ја одразува нејзината непроценлива улога во развојот на здравствената заштита во земјата.
