Ксенофон (Рајко) Жинзифов е роден во Велес во 1839 година, потекнувајќи од влашко семејство со корени од Битола и Москополе. Уште како млад станува помошник на Димитрија Миладинов, работејќи како учител во Прилеп и Кукуш, каде што активно се залага за образование на македонски јазик. Благодарение на поддршката на Миладинов, заминува на студии во Русија, најпрво во Одеса, а подоцна во Москва, каде што студира на историско-филозофскиот факултет и го менува името во Рајко по совет на Ѓорѓи Сава Раковски.
За време на студиите, Жинзифов се вклучува во македонските интелектуални кругови во Русија, а под влијание на браќата Миладинови почнува да се занимава со публицистика. Во 1862 година објавува текстови за нив во седмичникот „Ден“ под псевдонимот „Велешанин“. Паралелно се посветува на пишување поезија, преводи и публицистички трудови, објавувајќи стихозбирки на македонско-бугарски јазик и преведувајќи од руски, украински и чешки. Неговото творештво е под силно влијание на украинскиот поет Тарас Шевченко.
Во Москва активно учествува во интелектуалните и литературните кругови, соработувајќи со бугарски и словенски интелектуалци. Со финансиска поддршка од браќата Аксакови, го уредува списанието „Братски труд“, каде што објавува свои дела и преводи. Иако посветен на литературата, Жинзифов живее во тешки услови, борејќи се со немаштијата и емигрантската осаменост, што ќе се одрази во неговата лирика исполнета со меланхолични и мрачни тонови.
И покрај стекнатото руско државјанство, тој останува посветен на македонското прашање, учествувајќи на славјански конгреси и подготвувајќи трудови за руската армија за време на Руско-турската војна. Неговата поетска и публицистичка активност ја одразува носталгијата кон татковината, а неговите преводи на „Слово за походот Игорев“ и други дела сведочат за неговата филолошка посветеност. Жинзифов умира далеку од својот роден крај, во Москва, на 15 февруари 1877 година.
