Париската Комуна, која траеше од 18 март до 28 мај 1871 година, беше револуционерен обид на работничката класа да ја преземе власта и да создаде нов, понапреден општествен систем. По поразот на Франција во Француско-пруската војна и колапсот на режимот на Наполеон III, Париз се нашол во состојба на економски и политички хаос. Работниците, занаетчиите и радикалните републиканци, незадоволни од конзервативната влада на Адолф Тјер, се кренале во востание и ја прогласиле Комуната како алтернативна власт.
Комуната воведе бројни прогресивни реформи, вклучувајќи ја секуларизацијата на образованието, укинување на работата во ноќна смена и воведување на изборност на јавните функции. Таа исто така се залагаше за одделување на црквата од државата и воспоставување на работнички контрола врз фабриките. Овие мерки беа насочени кон создавање на поеднакво и праведно општество, што ја рефлектираше визијата на Комуната за слобода, еднаквост и солидарност.
Сепак, Комуната беше сурово задушена од владините сили на Тјер, кои со поддршка на пруската армија го опколија Париз и извршија крвава репресија. Во текот на т.н. „Крвава недела“, од 21 до 28 мај, илјадници комунари беа убиени, а илјадници други беа затворени или протерани. Оваа трагедија ја означи крајот на првиот голем обид за работничка власт, но истата остави трајно наследство во историјата на социјалистичкото и работничкото движење.
Париската Комуна останува симбол на борбата за социјална правда и еднаквост. Иако нејзиното постоење беше кратко, таа инспирираше идни генерации на револуционери и социјалисти низ светот, вклучувајќи ги Карл Маркс и Владимир Ленин, кои ја сметаа за прв пример на „диктатура на пролетаријатот“. Нејзиното наследство продолжува да влијае на мислата и акцијата на оние кои се борат за подобар свет.
