Ѓуро Ѓаковиќ е роден во 1886 година во Бродски Варош, кај Славонски Брод. Работејќи како метален работник во Сараево, активно учествувал во работничките штрајкови уште од 1905 година и брзо се истакнал како младински лидер. За време на Првата светска војна бил уапсен и осуден на смрт, но подоцна бил амнестиран и испратен на принудна работа. По војната продолжил со синдикалната и политичката активност, организирајќи штрајкови и застапувајќи ги интересите на работниците.
Ѓаковиќ бил еден од основачите на Сојузот на работничките партии на Југославија (СРПЈ) во Босна и Херцеговина, а подоцна и активен член на Комунистичката партија на Југославија (КПЈ). Во 1920 година бил избран во Централниот партиски совет и бил делегат на конгрес на комунистите во Москва. Често бил гонет од властите, затваран и интерниран, но останал посветен на својата идеологија. Во Загреб станал секретар на Хрватската комунистичка партија на Сојузот на металурзите и активно се спротивставувал на фракциските поделби во врвот на КПЈ.
Во периодот 1927–1928 студирал на Универзитетот „Ленин“ во Москва, а потоа се вратил во Југославија како организациски секретар на Централниот комитет на КПЈ. Неговата борба против диктатурата го довела до ново апсење во април 1929 година. По брутално мачење, на 25 април 1929 година бил убиен на југословенско-австриската граница заедно со својот соборец Никола Хеќимовиќ. Ѓаковиќ останал запаметен како еден од најистакнатите револуционери на југословенското комунистичко движење.
